Door Marcel van Stigt – Op tweede kerstdag gaan we in Purmerend bij een bevriend stel gourmetten. De uitnodiging is deze week binnengekomen en ik verheug me er enorm op. Gourmetten betekent voor mij onbelemmerd en onbeperkt bunkeren. En het wordt pas echt leuk als tafelgenoten op een gegeven moment afhaken. Want dan pik ik heel subtiel hun pannetjes in. Doe ik thuis ook altijd.

Gourmetten. De één vindt het saai en oubollig, de ander vindt het één groot feest. Ik behoor tot de laatste categorie. Gourmetten is voor mij een uiterst geschikte gelegenheid om me helemaal uit te leven. Thuis hebben we ook een gourmetstel en we halen dat met enige regelmaat uit de kast. Dat kokkerellen op kleine schaal vinden we alle vier immers leuk, gezellig en lekker.

Het aardige van ons gourmetstel is dat er acht pannetjes bij zitten. Acht! Dat schept voor mij mogelijkheden. Het liefst neem ik meteen vier pannetjes in beheer. Want dan schiet het tenminste een beetje op. Mijn vrouw vindt dat echter nogal overdreven en stelt bij voorbaat al dat ik mezelf een beetje moet beheersen. Ik moet het dus slim aanpakken. En zo wordt het gourmetstel voor mij een gourmetspel.

Ik begin braaf met één pannetje. Geloof me, dat is een prestatie van formaat. Ik wacht even af en dan plaats is er al snel, op een strategisch moment, een pannetje naast. Die blijft mooi uit het zicht, want ik zorg er altijd voor dat ik tegenover mijn vrouw kom te zitten en door de bakplaat die aan de bovenkant van het apparaat zit kan ze niet ziet wat ik aan het uitvreten ben. Met die grote bakplaat zou ik overigens ook wel raad weten, bijvoorbeeld een rij kippenpootjes broederlijk naast elkaar, maar dat zou zelfs mij wat te ver gaan.

Met het extra pannetje komt de loop er wat sneller in. Want één pannetje met daarop een mini-hamburger en een slavinkje, dat zet natuurlijk geen zoden aan de dijk. Daar kan een rechtgeaarde Bourgondiër niet op teren..

Ik begin nu in de stemming te komen. Het vlees is snel gaar en ik raak op stoom. Maar het gaat me nog niet snel genoeg. Het wachten is nu tot onze twee kinderen klaar zijn. Want ik aas op pannetje drie en vier. Die komen vroeg of laat vanzelf in mijn bezit, want ik ga altijd tussen mijn kinderen in zitten. ‘Als jullie vol zitten, mogen jullie best stoppen, hoor,’ roep ik op een gegeven moment terloops als het me allemaal te lang duurt. Ik hoef dan nog maar even geduld te hebben. Mijn zoon haakt standaard als eerste af; dat heeft de ervaring me geleerd. Kort daarna volgt mijn dochter. Dat is het moment om mij hun pannetjes toe te eigenen.

Ik ga dan lekker mijn gang. Totdat mijn vrouw, die meer met de factor gezelligheid en de bijpassende groentegerechten bezig is dan met het vlees, het in de gaten krijgt en mij vermanend toespreekt.

Maar dan is het al te laat.

---

Marcel van Stigt (1961) is journalist en (tekst)schrijver. Hij schrijft levensverhalen voor particulieren (Zie http://marcelvanstigt.nl/) en webteksten voor ondernemers (zie http://prettigleesbaar.nl/). Het menselijke verhaal staat bij hem centraal.