Door Marcel van Stigt – Ook dit jaar zal ik er niet aan kunnen ontkomen. Mijn kinderen hebben er lucht van gekregen dat er weer een grote kermis in Purmerend wordt neergezet en daar willen ze met mij naartoe. Weigeren is geen optie. Ik moet eraan geloven. Leuk voor hen, maar een ramp voor mij. Kermis, ik beleef er geen plezier aan. Op één attractie na!

Voor de meeste kinderen is een kermis of attractiepark de ultieme vorm van vermaak. Voor mij heeft dat nooit gegolden. Natuurlijk, ook ik ging vroeger naar de jaarlijkse kermis in mijn woonomgeving, want dat deed je als kind nu eenmaal, maar ik liep er altijd verloren rond. Ik moest er niets van hebben. Waarom? Laat ik het maar eerlijk zeggen: alles wat met de combinatie hoog en snel te maken heeft vind ik doodeng. Nog steeds. Zo’n gierende maagstreek – ik ben er simpelweg niet tegen bestand. Ik kan er echt niets aan doen. Een glijbaan is me al te spannend.

Lang heb ik deze pretvoorzieningen kunnen vermijden, maar op een zeker moment lukte dat niet meer. Ooit liep ik op een familiedag met een neefje door Duinrell. Al snel trok hij me mee naar de populaire kikkerachtbaan. Shit!, schoot het door me heen. Ik heb al mijn moed verzameld en ben ingestapt. De rit heb ik krampachtig uitgezeten. Met wijd opengesperde ogen, angstvallig ingehouden adem en mijn handen zo stevig om de stang geklemd dat mijn knokkels wit uitsloegen. Mijn neefje heeft er niets van gemerkt. Die had lol voor tien, wat ook meer gebruikelijk is. Toen ik weer, met trillende benen, mocht uitstappen slaakte ik een kolossale zucht van verlichting. Maar er viel nog een hobbel te nemen.

De kinderen die de rit hadden volbracht sloten met hun ouders weer achteraan in de rij. ‘Nòg een keer!’, werd er geroepen. Ja, natuurlijk, nog een keer. Gelukzalig glimlachend gingen de ouders daarin mee.

Ook mijn neefje ging in de rij staan. Maar nòg een keer, dat kon ik echt niet opbrengen. ‘Nee, jongen,’ zei ik onverbiddelijk, ‘niet nog een keer.’

Mijn neefje moest even iets wegslikken, maar accepteerde het. Daarin stond hij nogal alleen. Enkele moeders hadden het gehoord en keken me meewarig en zelfs vijandig aan. Een vader schudde zijn hoofd. ‘Oliebol!’,  wierp hij me toe.

Nou ja, dacht ik, terwijl ik mijn schouders ophaalde en wegliep, liever een oliebol dan nog een keer zo’n helse rit.

Nee, ook op de kermis in Purmerend zal ik me niet aan al te veel spektakel wagen. Voor mij geen reuzenrad en zelfs geen Jumbo Carrousel, laat staat die huiveringwekkende Booster Maxxx. Mijn kinderen mogen hun gang gaan, moeten ze helemaal zelf weten, maar ik blijf veilig aan de kant staan. En tussendoor zoek ik zo’n heerlijk geurende kraam op, die mij wel veel kermisplezier verschaft.

Liever een oliebol.

Door Marcel van Stigt

Marcel van Stigt (1961) is journalist en (tekst)schrijver. Hij schrijft levensverhalen voor particulieren (zie http://marcelvanstigt.nl/) en webteksten voor ondernemers (zie http://prettigleesbaar.nl/). Het menselijke verhaal staat bij hem centraal.