Door Marcel van Stigt – Ook Purmerend zal zondag in de ban zijn van Vaderdag. Alle vaders worden natuurlijk – volkomen terecht – in de watten gelegd.  Mijn kinderen weten dat ik dol ben op lekker eten en daarop zullen ze vast en zeker weer inspelen. Waakzaamheid is echter wel geboden. Het zal niet de eerste keer zijn dat ik voedselvergiftiging oploop.

Tja, Vaderdag. Als kind kwam ik jaar na jaar met hetzelfde cadeau aanzetten: een asbak van klei. Die maakte ik op school. Voor mijn vader was het op een gegeven moment al geen verrassing meer. ‘Toch niet weer een asbak, hè?’ riep hij al bij voorbaat.

Nee, dan mijn eigen Vaderdag. Die pakt elke keer weer anders uit. Op school bedenken ze steeds iets nieuws. Ik heb al veel spullen verzameld, van een kartonnen slak en houten fotostandaard tot een pennenhouder en placemat. Erg leuk, maar nog lang niet zo leuk als wat mijn kinderen thuis, steeds minder onder het toeziend oog van moeders, bekokstoven.

Het is mijn kinderen niet ontgaan dat ik van veel en lekker eten houd. Daar kunnen ze ook niet omheen. Ik schep ’s avonds minimaal twee keer op en restjes hark ik eveneens naar me toe. Los daarvan praat ik de godganse dag over eten.

En dus mag ik ieder jaar met Vaderdag op een uitgebreid ontbijt op bed rekenen. Dan moet ik wel veel geduld hebben. Normaalgesproken  sta ik elke ochtend rond zeven, acht uur op en dan scheur ik van de honger. Met Vaderdag word ik echter geacht tot een uur of elf in mijn bed te blijven liggen voordat er iets gebeurt. Tergend lange, slopende uren zijn dat. Uit pure wanhoop en frustratie zet ik mijn tanden af en toe wild in mijn kussen.

Maar àls ik dan eindelijk gestommel op de trap hoor, is al dat wachten vergeten. Meestal wordt mij een Engels ontbijt voorgeschoteld. Gebakken ei met spek, worst, scones met aardbeienjam, koffie, vers geperste sinaasappelsap – het zit er allemaal bij. Zó mooi. Uit pure emotie wrijf ik ongemerkt een opwellende traan uit een ooghoek. Een groter plezier kunnen ze me nauwelijks doen.

Toch zit er wel een risico aan vast als we onze kinderen hun gang laten gaan. Een paar jaar geleden kwamen ze met witte bolletjes naar boven. Ook leuk, ware het niet dat mijn zoon er in al zijn onschuld met blauwe verf moddervette smileys op had geschilderd. Blij keek hij toe hoe ik deze zo zorgvuldig versierde broodjes zou opeten. Ik heb het gedaan, met tanden zo lang als heipalen. Ik kon het niet maken, vond ik, om ze te weigeren. De gehele dag was het zaak heel dicht bij het toilet te blijven.

Dergelijke calamiteiten hebben zich daarna nooit meer voorgedaan. Maar toch behoud ik sindsdien voor Vaderdag wat reserves.

 

---

Marcel van Stigt (1961) is journalist en (tekst)schrijver. Hij schrijft levensverhalen voor particulieren (ziehttp://marcelvanstigt.nl/) en webteksten voor ondernemers (zie http://prettigleesbaar.nl/). Het menselijke verhaal staat bij hem centraal.

 

 

Marcel