Door onze superheld op sokken Marcel van Stigt – Terwijl ik met mijn gezin McDonald’s in Purmerend wilde binnenlopen zweefde mij door de open deur een ballon tegemoet. Hij had vrij spel door de wind en dreigde verloren te gaan voor de trotse eigenaar, een meisje van pakweg 4 jaar. In een reflex stak ik mijn hand uit, hield de ballon tegen en gaf hem terug.

Dat is nou al de tweede keer, schoot het door me heen. De week ervoor verrichtte ik in Bussum, mijn vakantieoord, een soortgelijke daad. Daarmee maakte ik veel indruk.

Nadat we in onze vakantiewoning onze tassen hadden uitgepakt stapten we meteen weer in de auto om een supermarkt te zoeken. Die vonden we al snel. De auto parkeerden we tegenover het pand en met twee lege tassen liepen we richting ingang. Daarvoor moesten we een redelijk drukke straat oversteken.

En toen gebeurde het.

Er kwam een stel met twee kinderen van 5, 6 jaar aanlopen en beiden hadden aan ballon in de hand. Eén van de twee kinderen – een jongen – verloor de grip op het touwtje en de ballon waaide weg. ‘Mijn ballon! Mijn ballon!’ gilde het kind. Vol ontzetting keek hij hoe de ballon van hem wegfladderde. De ouders hadden hun handen vol, konden niet ingrijpen en beschouwden de ballon als verloren.

Maar ze hadden niet op mij gerekend.

Als ik op het strand loop en zie dat een strandbal van een kind in de zee terechtkomt en naar verre oorden dreigt af te drijven, ren ik direct onbevreesd het koude water in om hem terug te halen. En ook nu twijfelde ik geen seconde. Ik liet de twee lege tassen vallen en nam een sprint, achter de ballon aan, die inmiddels vrolijk de straat op waaide. Op 20 meter afstand naderde een bus. Ik ging in de vuurlijn staan en stak mijn hand op. De buschauffeur had de stuatie door en remde af. De ballon kwam bij mij op schouderhoogte langs en ik greeg hem met beide handen stevig vast.

Ik liep ermee terug naar de jongen die mijn reddingsactie, net als de rest van het gezin en enkele omstanders, live hadden gevolgd, en drukte het speeltuig in zijn handen. ‘Dank u wel, meneer,’ stamelde hij.

‘Ja, jongen,’ antwoordde ik. ‘Je hebt geluk gehad dat ik net in de buurt was. Want weet je wel wie ik ben?’

Langzaam schudde hij zijn hoofd. ‘Ik zal het je vertellen,’ vervolgde ik serieus. ‘Maar alleen in je oor, want niemand mag het weten en je mag het ook tegen niemand zeggen. Beloofd?’

Samenzweerderig en hevig geïnteresseerd knikte hij. ‘Luister,’ zei ik, terwijl ik naar hem toe boog, en ik fluisterde mijn geheim in zijn oor. ‘Tegen niemand zeggen, hè!’ herhaalde ik streng.

Ik voegde me bij mijn gezin en keek nog één keer om. Daar stond de jongen,  met open mond en dromerige blik. Want die man die hem te hulp was geschoten was niet zomaar iemand. Het was de Ballonnenvanger van Bussum.

---

Marcel van Stigt (1961) is journalist en (tekst)schrijver. Hij schrijft levensverhalen voor particulieren (Zie http://marcelvanstigt.nl/) en webteksten voor ondernemers (zie http://prettigleesbaar.nl/). Het menselijke verhaal staat bij hem centraal.