Door Marcel van Stigt – Het is één van mijn grootste liefdes: spareribs. Het liefst zo pittig gemarineerd dat de stoom van mijn rug afslaat. Afgelopen weekend kon ik mijn tanden weer in zo’n heerlijk stuk vlees zetten tijdens een barbecue in Purmerend. Een hoofdstuk uit de memoires van een veelvraat..

Deze hete liefde is pakweg 30 jaar geleden geboren. Ik nam beleefd afscheid van mijn baan bij Buma/Stemra en realiseerde een jongensdroom. Ik ging als journalist bij een krant werken. Mooie jaren braken aan. Vooral toen ik meteen al in mijn proeftijd werd gevraagd om een kroegblaadje vol cafépraat en flauwe grappen up te graden tot een volwaardige horecakrant met aandacht voor de betere restaurants en de ontwikkelingen in de gastronomie. Daar zat een heel aantrekkelijk aspect aan vast: die betere restaurants bezocht ik en dan mocht ik vaak meteen aanschuiven voor een gratis diner. Met recht een proeftijd!

Geen enkele uitnodiging sloeg ik af. Omdat Amsterdam mijn werkgebied was, kwam ik met een keur aan internationaal getinte restaurants in aanraking. Ik heb bijvoorbeeld uitgebreid kennisgemaakt met de Indiase keuken. Een kennismaking die me uitstekend is bevallen.

Ik weet nog dat ik ergens in de Amsterdamse binnenstad een Indiaas restaurant bezocht om daar mijn bevindingen te noteren. De eigenaar trakteerde me op een vijfgangendiner, waarin alle kenmerken van de Indiase keuken terug te vinden waren. De uitbater was er zelf heel enthousiast over en was benieuwd hoe ik zou reageren. Van voorafje tot dessert bleef hij tegenover me aan tafel zitten en met zijn ogen volgde hij de op- en neergaande beweging van mijn vork van bord naar mond en weer terug.  Na elke hap keek hij me vol verwachting aan. Daar werd ik behoorlijk nerveus van, maar ik hield me groot.

Ik hopte in die jaren van restaurant naar eetcafé en van eetcafé naar brasserie. Zo ben ik eens op een, naar later zou blijken historische, dag beland in een restaurant waar je je onbeperkt te buiten kon gaan aan spareribs. Geloof het of niet, maar spareribs had ik nog nooit gegeten. Ook niet beperkt – een term die, als het om eten gaat, overigens niet in mijn woordenboek voorkomt. De spareribs waren met chilisaus gemarineerd en ongelooflijk lekker. De serveerster bleef mijn tafeltje bezoeken om mijn bord bij te laden en daar had ze het erg druk mee. Op een gegeven moment begon ze wat verstoord te kijken en te zuchten als mijn bord weer leeg was. Uit beleefdheid, en omdat mensen van naburige tafels elkaar af en toe aanstootten en steels mijn kant opkeken, ben ik maar gestopt.

Het werd een lovend verhaal in mijn krant, geschreven met een roze bril op mijn neus. Mijn liefde voor spareribs was geboren. En die liefde duurt nog altijd voort.

---

Marcel van Stigt (1961) is journalist en (tekst)schrijver. Hij schrijft levensverhalen voor particulieren (Zie http://marcelvanstigt.nl/) en webteksten voor ondernemers (zie http://prettigleesbaar.nl/). Het menselijke verhaal staat bij hem centraal.