Door Marcel van Stigt – Tijdens de afwas – onze vaatwasser weigert dienst, dus we grijpen noodgedwongen terug op fles Dubro, teil en borstel  –  kwam ik ze weer tegen. De twee antieke, hoge glazen met rondom drie identieke blauwe vierkanten en daarbinnen, steeds kleiner, een donkergroen, geel, lichtgroen en wederom geel vierkant. Het zijn niet zomaar twee glazen. Het zijn de enige tastbare herinneringen aan mijn geliefde opa van mijn moeders kant.

De glazen zijn niet per ongeluk bij mij terechtgekomen. Nadat eerst mijn opa en daarna mijn bijbehorende oma was overleden en hun spullen werden verdeeld, heb ik er bewust om gevraagd. Uit die glazen dronk ik immers mijn Fanta en, later, bier als ik bij ze op visite was. Dat staat me nog helder bij. Vooral omdat beide dranken standaard lauw, bijna warm werden geserveerd. Kennelijk bood de koelkast te weinig ruimte.

Het maakte mij niet uit. Ik beleefde immers louter plezier aan mijn grootouders. Vooral aan mijn opa. Want wat is er mooier dan een opa die je onophoudelijk kan laten lachen en constant spannende verhalen vertelt? Als kind voel je je dan heel rijk.

Het was één groot feest als hij in de buurt was. Als jong kind was ik altijd weer verbijsterd als hij ging goochelen. Met veel gevoel voor show zette hij een hoge, zwarte hoed omgekeerd op tafel en stopte er een lepeltje, vork of pen in. Zijn handen maakten bezwerende gebaren en ik moest tien seconden lang naar het plafond turen. Want dan kon hij zich beter concentreren. Pas nadat hij een indrukwekkende toverformule had uitgesproken mocht ik weer in de hoed kijken. En dan was het voorwerp… verdwenen!

Niet alleen met dit soort trucs hield mij me in de ban. Hij boeide me ook met grappen, hilarische typetjes en prachtige verhalen. Over de oorlog, over mysterieuze gebeurtenissen, over de streken die hij vroeger had uitgehaald.

Eenmaal in het bejaardenhuis, zoals dat toen nog heette, zat de spirit er bij hem nog onafgebroken in. Van de veelal beverige en zeurderige medebewoners moest hij niets hebben. Stuk voor stuk nam hij ze op de hak – als een voorloper van Hendrik Groen. Maar ook bij mijn opa sloeg onvermijdelijk de ouderdom toe. Ik was ontroostbaar toen hij overleed.

Het is alweer heel lang geleden. Maar als ik die glazen in mijn handen heb, komen de herinneringen vanzelf boven. Zo ook tijdens die afwas. De twee glazen haalde ik voorzichtig uit het sop en ik droogde ze behoedzaam af. Ze voelden lauw, bijna warm aan. Net als toen.

---

Marcel van Stigt (1961) is journalist en (tekst)schrijver. Hij schrijft levensverhalen voor particulieren (Zie http://marcelvanstigt.nl/) en webteksten voor ondernemers (zie http://prettigleesbaar.nl/). Het menselijke verhaal staat bij hem centraal.