Door Marcel van Stigt – Als ik in de JT Bioscoop in Purmerend na een pauze met mijn kinderen terugkeer naar de zaal, zijn onze stoelen nog steeds vrij, ook als ze niet zijn gereserveerd. De ongeschreven wet ‘opgestaan is plaats vergaan’ geldt dan kennelijk niet. Het kan ook heel anders gaan. Het is lang geleden, maar als ik eraan terugdenk moet ik er weer vreselijk om lachen.
Met een vriend van me heb ik ooit de uitreiking van de Pall Mall Swing Award bijgewoond. Het was een jaarlijkse gala-avond, waarbij jonge, veelbelovende jazz-artiesten uit Nederland de kans kregen zich te presenteren. Ze traden op, begeleid door een gerenommeerd orkest, en deden een gooi naar de prestigieuze prijs.

De avond vond plaats in het Concertgebouw of een andere toplocatie – dat weet ik niet meer precies – en het publiek had zich gehuld in driedelig kostuum of baljurk. Een beetje hoogdravend allemaal. Maar ja, het was een gala.

Aanvankelijk was er nog helemaal niets aan de hand. De zaal liep vol, de rijen stoelen werden bezet en het eerste optreden begon. Toen de pauze aanbrak, verlieten de bezoekers die op de voorste rijen zaten hun stoel om in de bar een drankje te halen.

Een pijnlijke vergissing.

Onder het motto ‘opgestaan is plaats vergaan’ stormde een hele meute vanaf de achterste rijen helemaal naar voren om de lege stoelen in te nemen.

Het miste zijn uitwerking niet. De groep die na de pauze opgefrist en gelaafd van de bar terugkwam besefte onthutst wat er was gebeurd. Er viel echter niets te claimen. Gereserveerde plaatsen waren het niet, dus je mocht zitten waar je wilde. Hadden ze niet bij stilgestaan. Sommigen aanvaardden het en zochten gelaten een nieuwe plek op, ergens achter in de zaal. Anderen probeerden alsnog hun oude stek in te nemen, maar haalden bakzeil.

Eén man die op de eerste rij had gezeten was van deze gang van zaken allerminst gediend. De stoel van zijn echtgenote was nog leeg, dus dat was geen probleem. Zelf trof hij een andere man op zijn stoel. En die stoel wilde hij terug.

De twee mannen, beiden zestigers en gestoken in een smetteloos, chic pak begonnen een discussie. Afgaande op de wilde armgebaren waarvan beiden zich bedienden ging het er nogal fel aan toe.

De man die onverwachts op een riante plek terecht was gekomen was niet van plan om op te staan. De ander werd behoorlijk pissig en gooide het over een andere boeg. Hij begon aan het jasje van zijn tegenstrever te trekken. Er ontstond een worsteling. Prachtig gezicht, twee van die heren die als kleine kinderen met elkaar in de clinch lagen.

Het orkest zette alweer in, maar het robbertje vechten ging gewoon door. Totdat de zogenaamd rechtmatige eigenaar als winnaar uit de strijd kwam en tevreden zijn plaats weer innam. De ander was met een bons met zijn zitvlak op de grond gevallen. Even keek hij beduusd om zich heen. Toen stond hij op en droop mokkend af.

---

Marcel van Stigt (1961) is journalist en (tekst)schrijver. Hij schrijft levensverhalen voor particulieren (Zie http://marcelvanstigt.nl/) en webteksten voor ondernemers (zie http://prettigleesbaar.nl/). Het menselijke verhaal staat bij hem centraal.