Door Marcel van Stigt – In het Purmerbos kruiste een vrolijke, zwart-witte foxterrier mijn pad. Precies wijlen onze hond Billy. Alleen was er voor Billy lang niet altijd reden tot vrolijkheid. Toch heeft hij me een keer aangenaam verrast….

Billy was de hond van mijn vrouw en toen ik iets moois met haar kreeg werd het ook mijn hond. Ze had hem uit een asiel gehaald en was voor hem gevallen omdat hij bibberend van de angst in een hoekje van zijn hok zat. Officieel heette hij Billy Clinton, naar de toenmalige Amerikaanse president. Maar juist toen was er wat gedoe met Monica Lewinsky – iets met een sigaar – en daarom heeft ze de naam aangepast. Anders zou het dier constant besmuikt worden nagewezen. En hij was al zo onzeker.

Die onzekerheid speelde hem vaak parten. Andere honden voelden dat feilloos aan en maakten daar gretig misbruik van. Dat gold bijvoorbeeld voor de Dobermanns en Rottweilers die we tijdens het uitlaten tegenkwamen. Onder het motto ‘even laten zien wie de baas is ‘ werd Billy dan flink te grazen genomen. Hij had het regelmatig zwaar te verduren en als baasje kon ik er weinig tegen beginnen, behalve dan de eigenaar ter verantwoording roepen en dreigen met maatregelen als het nog eens zou gebeuren.

Slechts in spaarzame gevallen liet Billy zich van een stoere kant zien. Bij voorkeur tegenover eenden die hij luid blaffend het water in joeg. Naar andere honden begon hij ook wel eens vervaarlijk te grommen. Maar die bevonden zich dan nèt achter een stevig afgesloten tuinhek of op een weiland aan de andere kant van een sloot.

Ik hield mijn hart vast als ik met hem aan de wandel ging. Altijd was ik erop voorbereid dat hij onderweg diep in het stof zou moeten bijten.

Toch heeft hij me een keer aangenaam verrast. We naderden een echtpaar dat vergezeld ging van twee imposante Rottweilers die nogal agressief oogden. Ik ging er al vanuit dat Billy het meteen op een rennen zou zetten. De twee honden kregen hem in de gaten en stormden met duidelijke bedoelingen op hem af. Maar deze keer liet Billy zich niet afbluffen. Waarom, dat zal ik nooit weten. Misschien was hij het zat constant de ehhh.. gebeten hond te zijn.

Hij bleef moedig staan. Toen zijn belagers de aanval wilden inzetten, deed hij weliswaar een paar stapjes achteruit, maar meteen daarna begon hij fanatiek te grommen en te blaffen.

Geschrokken weken de twee Rottweilers achteruit. Met deze wending hadden ze geen rekening gehouden – en ik evenmin. Met de staart tussen de poten zochten ze een veilig heenkomen bij hun baasjes. Billy deed voor de zekerheid nog een paar stappen in hun richting, hief zijn kop en liet met zijn achterpoten wat grind hoog opspatten.

De boodschap was duidelijk overgekomen. De twee honden weken achteruit toen we passeerden. En Billy? Billy liep parmantig, zonder ook maar één keer om te kijken, door. Met een bijna tot tranen geroerde baas achter hem aan.

---

Marcel van Stigt (1961) is journalist en (tekst)schrijver. Hij schrijft levensverhalen voor particulieren (Zie http://marcelvanstigt.nl/) en webteksten voor ondernemers (zie http://prettigleesbaar.nl/). Het menselijke verhaal staat bij hem centraal.