Door Marcel van Stigt (1.70 m) – Naarmate je ouder wordt, krimp je. Maar ik ben op mijn 55^ste juist een stukje gegroeid. En dat allemaal dankzij mijn wekelijkse Qigongles in ChiNeng Centrum Pumerend. Van 1.69 naar 1.70. Geen spectaculaire groeispurt, ik weet het, maar toch. Het heeft dezelfde gevoelswaarde als 49 jaar oud zijn of 50. Een klein verschil met een grote impact.

Natuurlijk, leeftijd en lengte zeggen niet zo veel. Het is maar net hoe je het beleeft. Als jochie vond ik het niet zo leuk om klein van stuk te zijn. En als onzekere tiener al helemaal niet. Het liefst liep ik in schoenen of laarzen met dikke zolen. Dan leek het misschien nog wat.

In het voortgezet onderwijs moest ik ooit, samen met mijn medeleerlingen, op verzoek van de lerares Nederlands een opstel schrijven voor een oude dame, die ziek en somber in bed lag. Het opstel moest bij voorkeur een vrolijke strekking hebben, want het  diende als opfleuring; het moest het effect teweegbrengen van een fris ruikend en kleurig boeketje.

Geloof het of niet, maar op papier kan ik best grappig uit de hoek komen . Ik schreef een uiterst hilarisch opstel waarin ik mezelf met mijn geringe lengte op de hak nam; ik noemde mezelf schertsend ‘de burgemeester van Madurodam’.

Mijn opstel had het doel niet gemist. De dame in kwestie had er hartelijk om moeten lachen. Even had de zon doorgebroken. Voor mijn lerares reden genoeg om mijn bijdrage in de klas voor te lezen. Er werd massaal om gelachen. Heel leuk, maar qua lengte schoot ik er niet zo gek veel mee op.

Hoewel, ergens groeide ik toch een beetje.

De wijsheid komt met de jaren. En die 1.69 waarop ik ooit ben blijven steken, ach, wat maakte het uit.

Maar soms daagt er uit onverwachte hoek een verrassing op.

Ik ben bij ChiNeng Centrum Purmerend lessen qigong gaan volgen. Bij qigong, een onderdeel van de Chinese bewegingsleer, draait het om het bevorderen en laten stromen van qi, oftewel levensenergie. Dat gaat onder andere gepaard met rekoefeningen.  Af en toe wat zwaar en pijnlijk, maar o zo heilzaam.

De oefeningen bleken ook een ander, onverwacht effect te hebben. Dat bleek toen ik bij een keuring werd opgemeten. ‘1,70,’ hoorde ik de arts mompelen, terwijl hij de score op het computerscherm intikte.

‘1,70?’ herhaalde ik.

‘Ja, 1.70,’ zei de arts, terwijl hij me met opgetrokken wenkbrauwen aankeek.

‘Ik was altijd 1.69,’ bekende ik. Ik vind dat je bij een medisch onderzoek eerlijk moet zijn.

‘Nee hoor, het is 1.70,’ stelde de arts. Het klonk een beetje korzelig. De doorsnee arts stelt het niet zo op prijs als er aan zijn woorden wordt getwijfeld.

Ik heb het maar zo gelaten. En was stiekem best blij met mijn nieuwe score. Licht zinderend van opwinding reed ik naar huis.

Donderdag weer naar qigongles. Op naar de 1.71!

---

Marcel van Stigt (1961) is journalist en (tekst)schrijver. Hij schrijft levensverhalen voor particulieren (Zie http://marcelvanstigt.nl/) en webteksten voor ondernemers (zie http://prettigleesbaar.nl/). Het menselijke verhaal staat bij hem centraal.