Door Marcel van Stigt – Ik kijk met een goed gevoel en vooral met een goed gevuld gevoel terug op de kerstdagen. Met name het gourmetten in Purmerend was één groot festijn. Dat het ook heel anders kan, leert een bizarre ervaring uit het verleden. Een kerstdiner in Spanje. Geen hap heb ik door mijn keel gekregen.

In de keuken had ik hem ’s ochtends al zien liggen. Gewrongen in een rare bocht, de tong half uit de bek. Een speenvarken. Heel erg dood. Hij lag in een grote, zinken afwasteil die zolang in een hoek was gezet. Er stond een bodempje water in dat was vermengd met bloed. De link was snel gelegd. Ik stond oog in oog met datgene wat het hoogtepunt van het kerstdiner zou moeten worden. Mijn maag draaide zich een paar slagen om. Varkensvlees eet ik weliswaar graag, maar deze aanblik ontnam me meteen al mijn eetlust. En de wat zure lucht die het beest afscheidde maakte het alleen maar erger.

Het beeld van het speenvarken kreeg ik de rest van de dag niet meer uit mijn hoofd. En de gedachte dat het arme dier ‘s avonds geroosterd of gebraden prominent op tafel zou staan om te worden opgegeten al helemaal niet. Maar ik zou er, vrees ik, toch aan moeten geloven. Ik was immers te gast. Ik was toen nog alleen en had in de kerstvakantie een korte reis geboekt naar Zuid-Spanje. De familie van een Spanjaard die ik daar had ontmoet had me uitgenodigd voor het kerstdiner bij hen thuis.

De knoop in mijn maag werd strakker aangedraaid naarmate het sein om aan tafel te gaan dichterbij kwam. Tegen achten – in het zuiden eten ze vrij laat – was het zover. Behoedzaam naderde ik de tafel. De kust was veilig. Tenminste, vooralsnog.  Het voorgerecht werd geserveerd, een onschuldig ogende groentesoep. De familie, verder bestaande uit de ouders, twee tantes, een broer, een zus en een neef, begonnen lustig te lepelen. Zelf hield ik het bij kleine hapjes. Mijn eetlust was bij de wortel afgekapt. En toen de lege borden werden verzameld en er ruimte op tafel werd gemaakt voor het hoofdgerecht, nam de spanning flink toe. Er viel nu niet meer aan te ontkomen.

Uit mijn ooghoek zag ik hem al komen. Op een zilveren schaal droeg de vader hem binnen. Het speenvarken lag uitgestrekt op zijn buik en was geheel bruin gebraden met hier en daar een zwart geblakerd plekje. Met een zo stoïcijns mogelijk gezicht, ter afleiding wanhopig denkend aan bossen met geurige dennenbomen, heb ik het mij toebedeelde stuk – gesneden uit de linkerflank – naar binnen gewerkt. Met tanden zo lang als tentstokken. Ik slaakte ongemerkt een bevrijdende zucht toen het voorbij was.

De schaal was inmiddels een beetje gedraaid. De kop, die daar nog op lag, keek me met half dichte, doffe ogen recht in mijn gezicht aan. Even dacht ik dat er een smalende blik in verscheen. Maar dat kan verbeelding zijn geweest.

---

Marcel van Stigt (1961) is journalist en (tekst)schrijver. Hij schrijft levensverhalen voor particulieren (Zie http://marcelvanstigt.nl/) en webteksten voor ondernemers (zie http://prettigleesbaar.nl/). Het menselijke verhaal staat bij hem centraal.