Kapitein – Onze 11-jarige dochter maakt zich op voor de spannende overgang van basisschool naar voortgezet onderwijs. De keus is gemaakt: het wordt de SG Nelson Mandela aan de Flevostraat in Purmerend. Tijdens de open dag kwam de school al positief op ons over en we zijn er afgelopen woensdag definitief voor gevallen. Mijn dochter mocht deelnemen aan een meeloopmiddag en kwam  enthousiast thuis. ‘Mag ik alsjeblieft naar deze school?’ vroeg ze. Ja, dat mag.

Het riep bij mij herinneringen op aan mijn eigen schooltijd. Na de lagere school en een verloren jaar op de Havo – ‘Uw zoon kan het heus wel, mevrouw Van Stigt, als hij maar meer zijn best deed’-  kwam ik terecht op de toenmalige Katholieke Mavo in Amsterdam-Noord. Er zullen best veel Purmerenders zijn die daar hebben rondgelopen.

Mijn klassenlerares was een truttige, flink uitgedijde juf die de leerlingen als kleutertjes behandelde. En dat terwijl je als tiener nu juist voor vol wilde worden aangezien. Dat ging helaas geheel aan haar voorbij.

Ze gaf Nederlands, Engels en muziekles. Van dat laatste kan ik nog wel eens ‘s nachts met een angstige schreeuw wakker schrikken. De klas werd ingewijd in de geheimen van de blokfluit. Van mij hadden het best geheimen mogen blijven. We studeerden kleuterwijsjes in en moesten thuis goed oefenen. Dat kon je ook maar beter doen, want bij de eerstvolgende muziekles pikte ze er onverbiddelijk enkele kinderen uit en die moesten een stukje voorspelen. Wie stond te schutteren, was zwaar de sigaar en moest de volgende les door dezelfde hel. Voor de meisjes was het allemaal wel te doen, maar bij de jongens lag het een stuk gevoeliger. Wij vonden de blokfluit net niet stoer genoeg – de term ‘cool’ bestond toen nog niet.

De Nederlandse les was ook niet altijd even leuk. Een vast onderdeel was klassikaal voorlezen. De personages die in de boeken voorkwamen moesten natuurgetrouw worden neergezet. Ik kreeg een keer de rol van kapitein toebedeeld. En niet zomaar een kapitein. Nee, volgens het boek was een zeer barse kapitein en zo moest hij ook klinken.

Dat zag ik allerminst zitten. Ik wilde mezelf niet voor gek zetten . Bovendien liet mijn toen nog hoge stemgeluid een dergelijke vertolking sowieso niet toe. En dus zette ik stoïcijns mijn eigen stemgeluid op. De eerste twee beurten kwam ik er nog mee weg, maar bij de derde keer werd de lerares een beetje pissig. Ze benadrukte dat ik wel als een bàrse kapitein moest klinken. Ik vertikte het opnieuw.

En toen had ze er genoeg van. ‘Marcel,’ beet ze me toe, ‘Ik wijs iemand anders aan. Jij mag GEEN barse kapitein meer zijn!’ Ze snoof een paar keer vergenoegd en keek me aan met een blik van: zo, jou heb ik even mooi te pakken.

Voor de vorm toverde ik een teleurgestelde, verslagen uitdrukking op mijn gezicht. En toen de aandacht van de klas weer naar het verhaal uitging, liet ik zachtjes een kolossale, langgerekte zucht van verlichting ontsnappen.

Door Marcel van Stigt

 

Marcel van Stigt geeft je bedrijf een gezicht

Tekstbureau Prettig Leesbaar, prettigleesbaar.nl