Door Marcel van Stigt – In een Purmerendse tuin stond een appelboom in de weg en die mocht ik gratis overnemen. Ik haalde hem met mijn auto op. De terugrit was nog best spannend. De boom stak drie meter uit het zijraam aan de passagierskant, dus misschien heb ik onderweg een paar fietsers uit hun zadel gestoten, zoals ik dat vroeger lansiers in ridderfilms vaak heb zien doen. Maar de boom staat nu stevig in onze tuin. Zo hebben we al heel wat goede zaken via Marktplaats gedaan. Maar dat heeft wel regelmatig dolle toeren met zich meegebracht.
De taakverdeling is helder. Mijn vrouw speurt Marktplaats af en legt de contacten, ik haal de spullen op. Dat laatste is niet het gemakkelijkste onderdeel, zeker niet als je alleen de beschikking hebt over een reguliere personenauto zonder trekhaak. Maar het is wel een vijfdeurs. Daarom is het me tot nu toe bijna altijd gelukt om spullen op te halen, zonder een bestelwagen te moeten huren.
Dus kon de tweepersoons spiraalbodem die uit Zaandam moest komen er gewoon in. Een van de ijzeren hoeken rustte weliswaar zwaar op mijn rechterschouder, maar goed, je wilt een gratis spiraalbodem en dan moet je niet gaan zeuren. Hetzelfde gold voor de kledingkast die ik heb opgehaald. De planken die op de passagiersstoel rustten begonnen al na de eerste bocht te schuiven en ik moest ze met een fikse schouderduw weer op hun plaats zien te krijgen. Dat heb ik nog tientallen keren moeten herhalen.
Bèrgen graszoden heb ik in mijn auto opgestapeld om onze kaal geworden tuin van een tapijt te voorzien. Complete tuinen heb ik leeg getrokken. Dan wilde het betrokken echtpaar hun tuin betegelen, terwijl wij juist een groene tuin wilden. Beide partijen blij. Het moet voor medeweggebruikers een wonderlijk gezicht zijn geweest: mijn auto volgestouwd met grote planten en struiken en ikzelf daardoor omgeven door groen. Mijn hoofd stak nog maar net tussen de bladeren uit. Wilde ik de weg vóór me kunnen zien, dan moest ik met mijn rechterarm constant een aantal wispelturige takken opzij duwen en in bedwang houden.
Soms was mijn auto gevaarlijk zwaar beladen. Een partij Belgische zwerfkeien, stapels tegels voor de keukenvloer, een massieve houtkachel met lange pijp– het paste er allemaal in, maar mijn auto kreunde en jammerde onder het gewicht en begon bij elke bocht vervaarlijk te schommelen.
Soms moest ik mijn achterklep open laten staan. Bijvoorbeeld bij een glijbaan voor de kinderen. Het was geen prettige rit. Ik kwam diverse hobbels tegen en elke keer maakte mijn achterklep – gelijk met mijn hart – een zwieper; ik had geen touw bij me om de klep vast te zetten, dus ik moest erop gokken dat ik glijbaan èn klep onderweg niet zou kwijtraken.
Eén keer slechts moest ik capituleren. Een compleet kippenhok. Dat ging echt niet lukken. Maar ik ben aan een andere auto toe en koop er nu een met trekhaak. Dan kan ik echt elke Marktplaatsmissie aan. Misschien staat dat kippenhok er nog!
Marcel van Stigt (1961) is journalist en (tekst)schrijver. Hij schrijft levensverhalen voor particulieren (zie http://marcelvanstigt.nl/) en webteksten voor ondernemers (zie http://prettigleesbaar.nl/). Het menselijke verhaal staat bij hem centraal.
Zie ook de volledige Agenda voor Purmerend