Door Marcel van Stigt – Zondag 4 oktober is het Dierendag  en dan worden natuurlijk ook in Purmerend alle katten, honden, vissen, konijnen, cavia’s en vogels heerlijk in de watten gelegd. Onze katten – Sjors, Sippie en Beertje – zullen eveneens een dag voorgeschoteld krijgen die ze niet gauw zullen vergeten. Vooral Beertje, want daar zit een bijzonder verhaal aan vast.

Het was een onaangenaam koude decemberdag in 2013 en mijn vrouw liep even snel door de achtertuin naar de schuur om een blik limonade te pakken. Op de terugweg hield ze ineens stil. Uit de hut die ik voor mijn dochter heb gebouwd klonk een zacht, klaaglijk gemiauw…

Ze riep me erbij en samen gingen we op onderzoek uit. De bron van het geluid hadden we snel gevonden. In een hoekje zat een kittentje; hooguit 15 centimeter groot. Helemaal alleen. Erg zielig.

We trokken ons terug in de keuken om te overleggen. Wat moesten we hiermee? Gewoon laten gaan en wachten tot de vader of moeder zich zou aandienen? In huis nemen? De dierenarts bellen? We wisten het even niet. Alleen onze twee kinderen, die zich bij ons voegden, waren er meteen over uit: in huis nemen.

De kleine kat nam het heft in eigen poot. Het begon te schemeren en tot onze verbazing kwam het uit zijn veilige maar oncomfortabele schuilplaats te voorschijn en schuifelde naar de buitendeur, waar we met zijn vieren achter stonden. Wij keken naar beneden, hij keek naar boven. Met smekende, grote, gele ogen. Laat me alsjeblieft binnen, leek het te willen zeggen.

Mijn dochter was de eerste die reageerde. Ze opende de deur, zakte door de knieën en pakte het beestje voorzichtig op. Ze nam het mee naar de behaaglijke keuken, ging zitten en hield het voorzichtig tegen zich aan. De kitten was tot op het bod verkleumd en trilde alsof het onder stroom stond.

Al onze twijfel was verdwenen. We knutselden een mandje in elkaar en toen het bedtijd was, zetten we het met onze logé erin naast het bed van mijn dochter. De volgende ochtend was Beertje, zoals mijn dochter hem had genoemd, een stuk opgeknapt. Het ging na verloop van tijd steeds beter met hem en hij begon te groeien. Elke avond nam mijn dochter Beertje als een knuffel mee naar bed. Ook met mijn zoon werd hij de beste maatjes.

Helemaal gezond is Beertje niet. Er zijn weken dat hij constant loopt te steunen, te kreunen en te snotteren. Op koude dagen ligt hij als een vaatdoek bij de warme haard. Een bezoek aan de dierenarts heeft ons geleerd dat Beertje slechts één long bezit die ook nog eens op halve kracht werkt. Waarschijnlijk heeft moeders hem daarom achtergelaten. De ijzeren wetten van de natuur.

Maar in ons gezin neemt Beertje een prominente plek in en krijgt hij alle aandacht, liefde en zorg die hij nodig heeft. Op Dierendag doen we daar nog een flinke schep bovenop.

Nooit gedacht dat we ooit een asielzoeker in huis zouden nemen.

---

Marcel van Stigt (1961) is journalist en (tekst)schrijver. Hij schrijft levensverhalen voor particulieren (Zie http://marcelvanstigt.nl/) en webteksten voor ondernemers (zie http://prettigleesbaar.nl/). Het menselijke verhaal staat bij hem centraal.