Door Marcel van Stigt – Wind en  een beetje regen trotserend trokken massa’s kinderen afgelopen woensdag met lantaarns door Purmerend, om daarna tevreden thuis te keren met een zak en mond vol snoep. Aan Sint Maarten bewaar ik zelf niet alleen zoete herinneringen, Ja, als kind wel. Maar zodra ik op mezelf ging wonen en de rollen werden omgedraaid beleefde ik deze dag heel anders. Tot teleurstelling van veel kinderen en moeders.

Het eerste jaar al ontdekte ik te laat dat het Sint Maarten was. Dat gebeurde pas toen de deurbel rinkelde en ik kinderstemmetjes hoorde. ‘Hier woont een rijke man die veel missen kan,’ werd er vol overtuiging gezongen. Op zichzelf klopte dat wel. Meer er woonde nu vooral een man die geen seconde aan Sint Maarten had gedacht en dus geen snoep in huis had gehaald. Bijkomend probleem was dat ik in een benedenwoning zat. Wel zo gemakkelijk voor kinderen om even langs te komen. Mijn gordijnen stonden bovendien wijd open en ik baadde in het volle licht. Net doen alsof ik niet thuis was had daarom geen zin.

Elke keer als er werd gebeld, verzamelde ik moed, liep met lood in de schoenen de gang in en opende de voordeur. Het liedje dat net werd afgedraaid smoorde ik in de kiem door te melden dat ik helaas was vergeten snoep te kopen. Maar volgend jaar, zo beloofde ik plechtig, mochten ze allemaal weer langskomen en dan zou ik ze werkelijk overlàden.

Met een dergelijke mededeling kun je als kind natuurlijk helemaal niks. Sip maakten de groepjes rechtsomkeert om naar de buren te lopen. Sommige moeders keken me nog even geringschattend aan.

Mijn toezegging was ik het jaar daarop glad vergeten. Ik had sowieso niet in de gaten dat het weer de elfde van de elfde was en wat dat voor consequenties had. Vrij laat kwam ik thuis. Maar nog niet laat genoeg. Overal zag ik groepjes kinderen lopen met lantaarns in de hand. Pas toen ging er ook bij mij een lichtje branden. Sint Maarten! Verdomme, het is Sint Maarten!, schoot het door me heen. De snoepinzameling was nog in volle gang. En ik was alweer geklopt.

Er zat maar één ding op.

Ik bleef in mijn auto zitten en wachtte op het juiste moment. Toen het in mijn straat net even rustig was, stapte ik uit, sloot mijn auto haastig af, trok een sprintje naar mijn voordeur, liep snel naar binnen, sloeg de deur achter me dicht en verschanste me in de slaapkamer. De lichten in mijn woning liet ik uit. Ik ging op bed liggen en pas ver na achten, toen ik buiten helemaal niets meer hoorde, durfde ik wat lampen aan te steken. Ik was gered.

---

Marcel van Stigt (1961) is journalist en (tekst)schrijver. Hij schrijft levensverhalen voor particulieren (Zie http://marcelvanstigt.nl/) en webteksten voor ondernemers (zie http://prettigleesbaar.nl/). Het menselijke verhaal staat bij hem centraal.