Door Marcel van Stigt – Het was verraderlijk glad en daar had een broze, bejaarde dame die samen met mij op Station Purmerend uit de trein was gestapt niet zo blij mee. Ze vroeg of ik haar kon begeleiden naar de bus, die haar naar huis zou brengen. Daar was ik niet te beroerd voor. Ik heb haar geholpen, maar de vraag was wie nou eigenlijk wie ondersteunde.

Van nature ben ik wat stram en houterig. Ik struikel bovendien spontaan, loop snel ergens tegenaan – laatst nog torpedeerde ik tijdens een middagwandeling met een paar collega’s zomaar op heuphoogte een paaltje dat ik gewoon niet had gezien – of ik verlies ineens mijn evenwicht en val bijna om. Geen idee hoe dat komt.

Het laat zich daarom raden wat er gebeurt als het op straat glad is, zoals afgelopen week. Ligt er buiten een dik pak sneeuw of zie je het ijzel glimmen, dan ben ik er op bedacht. Maar alleen hier en daar en glad stukje dat je nauwelijks ziet, ja, dan gaat het onherroepelijk mis.

De vrouw in kwestie kon dat natuurlijk niet weten. Zij dacht aan mij een stabiele steunpilaar te hebben die haar veilig naar de bus zou loodsen. Wat een gruwelijke misvatting.

Ik wilde me niet laten kennen. ‘Komt u maar met mij mee, hoor,’ zei ik op mijn vriendelijkst, en ik bood haar mijn arm aan. Dankbaar glimlachte ze naar me en ze haakte gezellig in.

Samen de trap aflopen lukte nog best. Eén keer maar moest ik snel de leuning grijpen omdat ik een tree driegde te missen wat tot rampzalige gevolgen had kunnen leiden, maar ze had het gelukkig niet in de gaten. Ze was druk aan het babbelen over wat ze deze dag allemaal had gedaan. Wat zich om haar heen afspeelde leek haar te ontgaan.

Eenmaal beneden schuifelden we richting bushalte. Het was maar een klein stukje, en daarin sloop nou net het gevaar. Ik werd wat overmoedig. Ik had nieuwe schoenen aan met nog gladde zolen en daarmee liep ik uitgerekend over een klein bevroren plasje. Met mijn linkerhak gleed ik net genoeg door om uit balans te raken. ‘Ho!’ riep ik en in een reflex klampte ik me aan haar vast. Wonderlijk genoeg bleven we op de been. ‘Geeft niet, hoor,’ stamelde de vrouw geschrokken, maar haar vertrouwen in mij had wel een deuk opgelopen.

Het ergste moest toen nog komen.

Ik ging nu een beetje krampachtig lopen en dat is natuurlijk vragen, nee, smeken om problemen. Vier meter verder gleed ik weer uit en nu leunde ik akelig zwaar op haar. Gelukkig kon ze wel wat hebben. ‘Houd u zich maar aan mij vast, hoor,’ zei ze nu.

De laatste meters hebben we zonder problemen volbracht. Haar bus kwam net aanrijden. Of ik haar nog even de bus in moest helpen, vroeg ik. Dat aanbod sloeg ze vriendelijk, maar resoluut af.

---

Marcel van Stigt (1961) is journalist en (tekst)schrijver. Hij schrijft levensverhalen voor particulieren (Zie http://marcelvanstigt.nl/) en webteksten voor ondernemers (zie http://prettigleesbaar.nl/). Het menselijke verhaal staat bij hem centraal.