Door Marcel van Stigt – Een wandeling in de natuur hoort verkwikkend te zijn en voor nieuwe energie te zorgen. Het kan ook heel anders uitpakken. Daar moest ik aan denken toen ik vanuit de trein die net vanaf station Purmerend was vertrokken een grote grasmaaier in een berm zag staan. Het kwam allemaal weer boven.

Ik had een stressvolle week achter de rug en besloot mijn favoriete plek op te zoeken voor een prettige wandeling. Een twee kilometer lange grasdijk in mijn woonomgeving, de Beemsterpolder. Een prachtige plek. Aan de ene kant polderlandschap vol luierende en loom grazende koeien en schapen, aan de andere kant water, waar eendjes rustig ronddobberen. Op de dijk zelf kom je nauwelijks iemand tegen. Het is er altijd heerlijk rustig. Normaalgesproken dan.

Ik had de dijk nog maar net betreden of ik hoorde achter mij een gemotoriseerd voertuig aankomen. Ik kon het in eerste instantie niet thuisbrengen. Maar er begon iets te dagen en mijn vermoeden werd bevestigd toen ik omkeek. Een man op een grasmaaier. Hij kwam rechts achter mij met een hoop geknetter aanzetten en maakte korte metten met het hoge gras aan de kant. Het kwam me erg slecht uit. De grasmaaier haalde me in, minderde bij een wat taaier stuk vaart en haalde me daarna weer in. Zo ging het twee kilometer lang.

Het gehele traject week hij amper van mijn zijde. Weg rust. Ik kon het niet laten hem even verstoord aan te kijken. De man glimlachte flauw en haalde zijn schouders op. Waarmee hij duidelijk wilde maken dat hij er toch òòk niets aan kon doen.

Dat snapte ik ook wel. Maar ik werd er knap chagrijnig van en dat kwam mijn toch al onrustige gemoedstoestand niet ten goede. Gelukkig kon ik een voorsprong nemen toen hij een klein inhammetje voor zijn rekening nam. Met een zucht versnelde ik mijn pas, op weg naar een bankje dat uitzicht biedt over het water en het dorpje aan de overkant. Ik ging zitten, maar de stilte werd alweer snel verscheurd door de maaier. Ik hoopte dat hij achterlangs zou gaan en snel uit mijn zicht, gehoor en leven zou verdwijnen. Dat gebeurde niet. Integendeel. Het gras rond het bankje was best hoog en dat moest ook worden gemaaid. Al knetterend draaide hij rondjes om me heen. Alsof hij het erom deed. . Aan zijn houding te zien, voelde hij zich daar erg ongemakkelijk bij. Maar het moest nu eenmaal gebeuren.

Mijn feestje was nu echt bedorven. Ik had bovendien knallende hoofdpijn gekregen. Ik verliet mijn bankje en liep de laatste tweehonderd meter naar het eind. Met de grasmaaier alweer in de achtervolging. Bij het eind, waar het gras overgaat in asfalt, draaide ik me om om het hele stuk terug te lopen. Ik hoopte dat de klus er voor de maaier nu echt op zat. Het was ijdele hoop. Hij draaide zich ook om en begon aan de andere kant. Want die moest ook nog.

---

Marcel van Stigt (1961) is journalist en (tekst)schrijver. Hij schrijft levensverhalen voor particulieren (Zie http://marcelvanstigt.nl/) en webteksten voor ondernemers (zie http://prettigleesbaar.nl/). Het menselijke verhaal staat bij hem centraal.

.