Door Marcel van Stigt –  Vorig jaar heb ik in Purmerend een sweater gekocht met op de buitenkant van de boord een lusje. Dat is kennelijk bedoeld als versiering of om hem op te kunnen hangen. Ik weet het anders ook niet. Maar hoe het ook zij,  mijn lusje trekt nogal de aandacht. Hoe 2 cm textiel de mens tot waanzin kan drijven….

Vanaf een afstandje lijkt het lusje op een wasmerk. Daarom denken mensen vaak dat ik mijn sweater per ongeluk binnenste buiten heb aangetrokken. Daar moeten ze me dan meteen even op wijzen. ‘Hé, Marcel, je hebt je sweater verkeerd om aan.’ Vriendelijk en geduldig leg ik dan uit dat het een lusje is en dat het zo hoort. Elke keer weer. Op zichzelf vind ik het geen enkel probleem om het uit te moeten leggen. Het komt echter steeds vaker voor en dat begint me onderhand flink te storen.

Als ik die sweater draag, voel ik de ogen in mijn rug branden. En het blijft niet bij kijken. ‘Hé, Marcel, je hebt je sweater verkeerd om aan.’ Of ik voel ineens een hand in mijn nek die wil onderzoeken wat daar aan mijn sweater flubbert. Dan zit er dus gewoon iemand brutaal aan mijn lusje!  Behoorlijk irritant. Maar dat niet alleen. De twijfel heeft bij mij toegeslagen. En dat vind ik nog veel erger.

Want dat lusje – hóórt dat daar eigenlijk wel te zitten? Ineens ben ik daar niet meer zo zeker van.

Toen ik de sweater kocht, heb ik niet op de achterkant gelet. Waarom zou ik ook? De kleur beviel me, hij had de juiste maat en de prijs was zeer schappelijk. Meer hoefde ik niet te weten. Dagen later pas ontdekte ik het. Hé, een lusje, dacht ik. Wat doet dat daar? Verder stond ik er niet bij stil. Niemand ook die me er op wees dat er iets niet klopte. Geen rare opmerkingen. Geen gestaar. Zelfs geen gefronste wenkbrauwen. Niemand die over mijn lusje viel. Tenminste, in het begin.

Toch houd ik het voor mogelijk dat de betrokken winkelier nog regelmatig over de vloer rolt van het lachen. Sukkel, denkt hij dan, terwijl hij nog hevig nahikt. Koopt een sweater, maar ziet niet dat het lusje per ongeluk aan de buitenkant is gestikt. Ik kon die sweater aan de straatstenen niet kwijt, maar nu ben ik er eindelijk vanaf!

Ik kamp nu met een niet kinderachtig dilemma. Wat moet ik nu? Het lusje eraf knippen? De sweater nooit meer aantrekken? Naar een kringloopbedrijf brengen? Of hem stoïcijns blijven dragen en me niets van de reacties aantrekken?

Gelukkig is me een lange adempauze gegund die me ruim de gelegenheid geeft hier eens rustig over na te denken. Dan stijgt de temperatuur en draag ik maandenlang louter T-shirts, poloshirts en overhemden als bovenkleding. Maar daarna dient de herfst zich aan en begint de ellende opnieuw. Tegen die tijd zal ik toch een besluit moeten nemen.

Een harde dobber. Ik denk dat niet veel mensen graag in mijn schoenen zouden willen staan.

---

Marcel van Stigt (1961) is journalist en (tekst)schrijver. Hij schrijft levensverhalen voor particulieren (Zie http://marcelvanstigt.nl/) en webteksten voor ondernemers (zie http://prettigleesbaar.nl/). Het menselijke verhaal staat bij hem centraal.