Door Marcel van Stigt – Samen met veel Purmerendse vaders kijk ik met verlangen uit naar komende zondag. Vaderdag! Ben benieuwd wat ik krijg. Ik maak in ieder geval alvast ruimte op mijn nachtkastje.

Daar staat nog steeds één van de eerste knutselwerkjes die ik als vaderdagcadeau heb mogen ontvangen. Pakweg 9 jaar geleden. Een slak, op school geproduceerd door mijn zoon. Gemaakt van twee stroken geel karton. De ene strook dient als lijf, met daarop een vrolijk, lachend gezicht getekend. De andere strook is opgerold, aan het lijf vastgeniet en fungeert als het huisje. Heel simpel. Maar o zo mooi. Ik vond het toen prachtig en dat vind ik nog steeds. Ik zal hem nooit weggooien.

Waar mijn kinderen op Vaderdag ook mee aankomen, ik ben er altijd blij mee. Ik ben zelfs eens in huilen uitgebarsten toen mijn dochter met een geboetseerd hart aan kwam zetten. ‘Ik hou van je’, stond er schots en scheef op.

Ach, mijn kinderen. Als ik aan zondag denk, voel ik mijn benen al slap worden.

Toen ik zelf nog kind was, sloeg ik tijdens de handarbeidlessen op school in de aanloop naar Vaderdag ook aan het knutselen. Ik weet nog goed wat ik fabriceerde. Dat is niet zo moeilijk, want ik maakte altijd hetzelfde. Een asbak. Jaar in, jaar uit. Die maakte ik trouwens ook voor de verjaardag van mijn vader.

Nee, variatie zat er niet in. Enerzijds had ik geen inspiratie om iets anders te bedenken, anderzijds bewandelde ik bij voorkeur een mij vertrouwde weg. Ik maakte sowieso louter asbakken tijdens de handwerklessen. Van klei, maar het liefst van hout – al lijkt me dat nu, achteraf, gezien het eventuele brandgevaar niet het ideale materiaal.

Als basis nam ik een rechthoekig blok, markeerde een rand van drie centimeter en dan begon ik aan het leukste onderdeel: gutsen. Met behulp van een holle beitel en hamer bikte ik het middenstuk eruit. Heerlijk werk. Ging ik helemaal in op. Nu was het wel zaak om daar tijdig mee te stoppen, anders zou de bodem te dun worden of, erger nog, zou er een gat in komen en dan kon je opnieuw beginnen. Maar daar was ik juist op uit.

Dus als de bodem wat dun begon te worden, sloeg ik er een gat in en liep er quasi sip mee naar de docent. Kon ik in een vers stuk hout weer heerlijk gutsen.

Natuurlijk zorgde ik er wel voor dat ik aan het eind van de laatste les voor Vaderdag mijn asbak klaar had. Niet dat mijn vader er nou zo blij mee was, trouwens. ‘Niet weer een asbak, hè’, zuchtte hij na verloop van tijd als ik vol trots mijn cadeautje presenteerde. Dat weerhield me er echter niet van om het jaar daarop opnieuw met een asbak aan te komen.

Nee, dan zijn mijn kinderen een stuk creatiever. Ben benieuwd wat ze voor zondag in petto hebben. En jullie zijn natuurlijk net zo benieuwd, Purmerendse vaders. Zondag is het onze dag!

---

Marcel van Stigt (1961) is journalist en (tekst)schrijver. Hij schrijft levensverhalen voor particulieren (Zie http://marcelvanstigt.nl/) en webteksten voor ondernemers (zie http://prettigleesbaar.nl/). Het menselijke verhaal staat bij hem centraal.