Door Marcel van Stigt – Als conducteur zou ik het heel slecht doen. Tenminste, de NS zou allerminst blij met me zijn. De treinreizigers daarentegen zouden mij graag als conducteur willen hebben. Dat kan nauwelijks anders. Ik ben immers niet alleen tegen iedereen zeer vriendelijk, ik ben vooral extreem coulant.
Ik reis dagelijks vanaf het station Purmerend met de trein en kom daardoor met grote regelmaat conducteurs tegen. Over het algemeen zijn het correcte mannen en vrouwen; daar worden ze vast en zeker op geselecteerd òf op getraind. Soms denk ik, zeker na een drukke werkdag: ik zou best conducteur willen zijn. Lekker de hele dag meehobbelen in de terin. Vriendelijk ben ik van nature, dus daarmee zou ik al een goede kans maken. En verder? Verder ben ik er vrees ik niet geschikt voor.

Laatst stuitte een aardige, maar wel wat autoritaire conductrice bij een controle op een dame die was vergeten in te checken. De trein  stopte toen net op het station bij Duivendrecht en de dame werd gesommeerd de trein te verlaten en alsnog in te checken. ‘Waar kan ik dat doen?’ vroeg ze paniekerig. Het kwam haar nogal slecht uit. ‘Beneden. De trap af,’ luidde het bondige antwoord. ‘Maar dan mis ik deze trein,’ reageerde de dame, die nu heel benauwd klonk. ‘Deze trein gaat u sowieso missen,’ besloot de conductrice terwijl ze al doorliep.

De reizigster pakte haar zware rugzak en haastte zich de trein uit. Ik voelde een enorme compassie voor haar, want ze zou zeker te laat terug zijn om weer in te kunnen stappen. En inderdaad, toen de deuren zich sloten en de trein zich weer in beweging zette, kwam de reizigster over het perron aanrennen. Met een ontgoocheld gezicht hield ze haar pas in en keek de trein na.

Kijk, dat zou mij als conducteur nou nooit gebeuren. Ik zou quasi-bestraffend tegen de passagier hebben gezegd: ’Voortaan wel even inchecken, hè!’ En daar zou ik het dan bij laten.

Sterker nog, ik had hoogstwaarschijnlijk helemaal niet geweten dat ze niet had ingecheckt. Ik zou dat soort dingen namelijk helemaal niet controleren.

Laat ik het maar gewoon stellen zoals het is: ik heb een hekel aan problemen en probeer ze waar mogelijk te ontlopen. Ik zou niet weten wat ik met een zwart- of zelfs grijsrijder zou moeten beginnen. Een dergelijke confrontatie sluit ik daarom bij voorbaat uit.

Wat ik ook zou doen: eerste en tweede klas gelijktrekken. Als iemand lekker comfortabel wil zitten en illegaal voor een rode in plaats van de blauwe stoel kiest, vind ik dat prima. Zeker als het in de tweede klas erg druk is. Geen probleem. En natuurlijk mogen laatkomers altijd instappen. Dan wachten we gewoon even.

Uiteraard zou ik zelf ook eerste klas rijden. Of, liever nog, bij de machinist. Beetje lullen. Of nóg liever, ergens op een rustig plekje met een spannend boek. En me dan de hele dag zo min mogelijk laten zien. Heerlijk lijkt me dat.

---

Marcel van Stigt (1961) is journalist en (tekst)schrijver. Hij schrijft levensverhalen voor particulieren (Zie http://marcelvanstigt.nl/) en webteksten voor ondernemers (zie http://prettigleesbaar.nl/). Het menselijke verhaal staat bij hem centraal.