Door Marcel van Stigt – Onderwerg naar het station Purmerend hield een trage trekker die de volle breedte van de weg innam mij hinderlijk op. Ik verloor kostbare minuten, maar compenseerde dat met fikse dotten gas en haalde mijn trein toch nog net op tijd. Het zijn soms spannende ritten waarmee mijn werkdagen beginnen. Soms ben ik net zo’n wegpiraat als de doorsnee taxichauffeur, pizzabezorger of koerier. En aan het soms botte rijgedrag van deze weggebruikers heb ik nu juist zelf zo’n grondige hekel.

Laat ik ook buschauffeurs niet vergeten. Nu snap ik ook wel dat ze zich strak aan de dienstregeling moeten houden, maar moet zo’n bus nou echt precies op het moment optrekken dat ik net aan het passeren ben? Is het nou echt een probleem om éven te wachten? Een paar seconden? Meestal zet de chauffeur de knipper aan en verlaat hij pas daarna de bushalte. Dan houd ik netjes in. Maar soms lap hij de fatsoensregels aan zijn laars en trekt  gewoon op, uitgaande van het motto: ik ben toch groter. Niet zelden moet ik dan boven op mijn rem staan of juist een flink gas en tegelijkertijd een wilde ruk aan mijn stuur geven om een botsing te vermijden.

Over taxichauffeurs hoef ik het eigenlijk niet eens te hebben. Dat die er volstrekt eigen regels op nahouden – die paar fatsoenlijke taxibestuurder niet te na gesproken – is genoegzaam bekend. Taxi’s laat ik altijd voorgaan. Ook als ik zelf op een voorrangsweg rijd of als er een taxi van links komt. Ik ga de strijd niet eens aan, maar houd de eer aan mezelf. Vaak vinden ze dat nog vanzelfsprekend ook. En dat vind ik dan weer vanzelfsprekend.

De snelkoerier doet zijn naam helemaal eer aan. Die wil geen seconde verloren laten gaan en houdt tussen afzender en besteller het liefst een rechte lijn aan. Al moet hij dwars door heggen, smalle stegen en voortuinen – hij wil zo snel mogelijk, zonder onnodig  tijdverlies op het aangeven adres arriveren en uiteraard pal voor de deur parkeren.

Pizzakoeriers vormen een aparte categorie. Als ik ’s avonds tegen half 7 – etenstijd! – wegrijd van het station duikt er altijd wel zo’n type op, vaak vanuit het niets. Meestal scheurt hij voorlangs, zodat ik het rempedaal weer even diep moet intrappen.

Nu moet ik zeggen dat ik zelf ook niet altijd even netjes rijd. Zeker als ik mijn trein wil halen – en dat wil ik heel graag – wil ik zo min mogelijk tijd verliezen. En dus houd ik vanaf het moment dat ik mijn huis verlaat een verantwoord hoger snelheid aan, neem ik in principe alle bochten in de derde versnelling, zit ik boven op bumpers en raas ik door tot ik met piepende remmen op het parkeerterrein bij het station Purmerend tot stilstand kom.

Misschien ben ik zelf wel de ergste wegpiraat en zijn buschauffeurs, taxichauffeurs, postbestellers en pizzabezorgers vergeleken met mijn rijgedrag gewoon superbrave burgers die netjes in de pas lopen.

---

Marcel van Stigt (1961) is journalist en (tekst)schrijver. Hij schrijft levensverhalen voor particulieren (Zie http://marcelvanstigt.nl/) en webteksten voor ondernemers (zie http://prettigleesbaar.nl/). Het menselijke verhaal staat bij hem centraal.