Door Marcel van Stigt – Op het historische en gerestaureerde kerkhof aan de Overweersepolderdijk in Purmerend vond zaterdagavond de jaarlijkse Allergedachtenisavond plaats. Een mooie aanloop naar Allerzielen – 2 november – om herinneringen aan dierbare overledenen op te halen. Zelf denk ik in deze periode aan mijn jongste broer, Norbert, die precies op zo’n tweede november op 38-jarige leeftijd is overleden. Herinneringen die een paar jaar geleden een extra dimensie kregen na een wonderlijk voorval.

Norbert was gezegend met een apart, subtiel gevoel voor humor. Sommige grappen en voorvallen rakel ik nog regelmatig op. Zoals die keer dat ik samen met hem een thuiswedstrijd van Ajax bezocht. De regen gutste onophoudelijk naar beneden en er stond een straffe wind. Wij zaten echter heel droog en een heel behaaglijk in een skybox van de werkgever van mijn broer. Het publiek op de tribune viel minder te benijden. Het dak van de Arena was open en de regen en windvlagen hadden vrij spel. Kleddernat werd het merendeel van de toeschouwers. Niet alleen de regen, maar ook de diepe ellende droop zichtbaar van hen af.

Mijn broer stapte even naar buiten en bekeek het tafereel verderop eens rustig. Een lichte huivering trok door zijn lichaam. ‘Hè, frisjes,’ liet hij zich ontvallen, terwijl hij zich in de handen wreef. Vervolgens voegde hij zich weer bij me.

Onvergetelijk was ook die keer dat we, met een stuk of vijftien van zijn collega’s, The Night of the Proms in Rotterdam zouden bezoeken. Onderweg naar sporthal Ahoy’ bleven we met zijn allen bij een collega eten die op de route woonde. Hij had met zijn vrouw heel gauw macaroni met toebehoren klaargemaakt. Gezien de korte tijd die we hadden en het grote gezelschap een prestatie van formaat. Iedereen sprak zijn bewondering uit. Norbert niet. Met een vragende en licht bestraffende blik keek hij de gastheer aan. ‘Geen wijn bij het eten?’

Aan die voorvallen moest ik denken toen ik op een avond op weg was naar mijn huis, dwars door de stille polder. ‘Ach Norbert,’ verzuchtte ik. ‘Wat vreselijk jammer dat je er niet meer bent. Kun je echt niet even iets van je laten horen? Een kleine groet?’

Meteen plofte er iets vanuit de lucht met grote kracht op mijn voorruit, iets zachts, en spatte uiteen. Ik schrok me wezenloos. Wat was dat! schoot het door me heen. Een perzik? Een tomaat? En waar kwam het vandaan? Ik reed niet onder bomen, maar had alleen een sterrenhemel hoog boven me.

Ik zette de auto even aan de kant om rustig bij te kunnen komen. Enigszins hersteld van de schrik begon er iets bij me te dagen. Een warm gevoel welde op en in mijn ogen prikten tranen. Ik startte de motor en met een brede glimlach vervolgde ik mijn weg.

---

Marcel van Stigt (1961) is journalist en (tekst)schrijver. Hij schrijft levensverhalen voor particulieren (Zie http://marcelvanstigt.nl/) en webteksten voor ondernemers (zie http://prettigleesbaar.nl/). Het menselijke verhaal staat bij hem centraal.