Door Marcel van Stigt – Of ik het op internet zag of in een zondagskrant, dat weet ik niet meer, maar ergens kwam ik de aankondiging tegen: in 2016 staan er Purmerend weer lessen zwangerschapsyoga op het programma. Daar heb ik met mijn vrouw ook wel eens aan deelgenomen. Als enige man. Wat een drama.

Ik kan het me nog zo goed herinneren, pakweg 12 jaar geleden. Met gemengde gevoelens sjokte ik achter mijn zwangere vrouw aan, beiden in joggingpak en sportschoenen. Partners mochten de laatste twee lessen zwangerschapsyoga meedoen, en ik kwam er niet onderuit. We traden het zaaltje van het buurthuis binnen en een schuine blik naar de aanwezigen volstond. Ja hoor, ik was weer de enige man.

Het is een patroon in mijn leven. In het voortgezet onderwijs zat ik vaak alleen met meisjes in de klas. Mijn eerste baan was kennelijk vooral voor dames bedoeld. Op de afdeling waar ik werkte was ik de enige man. Na zes jaar solliciteerde ik bij een krant en kwam ik op een redactie terecht die, behalve ik, geheel uit vrouwen bestond. Workshop Reiki? Meditatielessen? Alleen maar vrouwen.

Op die eerste avond zwangerschapsyoga had ik nog wel hoop, want hoop moet je altijd houden. Het was weer tegen beter weten in. De vrouwen die al klaar stonden keken me wat meewarig, maar toch ook bemoedigend aan. Ach gut, een man. Wel dapper, hoor. Een paar vrouwen waren zich nog aan het omkleden en maakten daar meteen heel erge haast mee. Ze hadden geen mannen verwacht.

Net als ik.

Ik vermande me, zoals alleen mannen dat kunnen, en concentreerde me op mijn vrouw. Ik deed het immers allemaal voor haar.

Samen met haar vormde ik een kring met de andere deelneemsters en we gingen op matjes zitten. Een paar keer maar hoefde ik in actie te komen, en dan werd er alleen van me verwacht dat ik pal achter mijn vrouw ging zitten om haar te ondersteunen. Het meeste moest van haar zelf komen. De oefeningen volbracht ze heel serieus. Vooral de oefening waarin ze moest puffen op het ritme van een aangereikte zin: De-ze-wee-komt-nooit-meer-terug, de-ze-wee-komt-nooit-meer-terug. Maanden later, toen onze dochter in haar armen lag, zou ze overigens erkennen dat ze juist aan die oefening veel had gehad.

De les liep op zijn eind. De docente zette mokken dampende thee op een tafel voor de nazit. Gezèllig. Mijn vrouw bedankte gelukkig voor de eer, want ze wilde graag niet huis, en ik uiteraard ook.

Twee dagen later stond de tweede les op het programma en ook daar moest ik bij zijn. Ook dit uurtje doorstond ik glansrijk; een voordeel was dat de dames nu aan mijn aanwezigheid gewend waren. Maar toch voelde ik me heel opgelucht toen het weekje zwangerschapsyoga definitief voorbij was. Met verende tred liep ik voor mijn vrouw uit naar de auto. Het riedeltje zat nog in mijn hoofd en ik draaide het met plezier af, zij het met mijn eigen variant: De-ze-week-komt-nooit-meer-terug, de-ze-week-komt-nooit-meer-terug.

---

Marcel van Stigt (1961) is journalist en (tekst)schrijver. Hij schrijft levensverhalen voor particulieren (ziehttp://marcelvanstigt.nl/) en webteksten voor ondernemers (zie http://prettigleesbaar.nl/). Het menselijke verhaal staat bij hem centraal.eksten voor ondernemers (zie http://prettigleesbaar.nl/). Het menselijke verhaal staat bij hem centraal.