Door Marcel van Stigt – Op het Station Purmerend, waar ik dagelijks in de trein stap om naar mijn werk in Hilversum af te reizen, staan – logischerwijze – vaak dezelfde mensen. Dat schept een band. Misschien ontstaat er tussen ons ooit een familie- of clubgevoel. Misschien maak ik wel vrienden. Maar dan moet ik niet meer van die rare grappen uithalen.

Ja, dat was wel even wennen. Van reizen met de trein moest ik voorheen nooit iets hebben, maar nu ik een vaste baan in Hilversum heb vind ik het wel zo handig om de auto thuis te laten staan. Geen files, geen bumperklevers, geen vrachtwagens die elkaar millimeter voor millimeter inhalen. In plaats daarvan laat ik me comfortabel vervoeren. Op de heenweg zak ik een beetje onderuit en word ik rustig wakker, op de terugweg pak ik een spannend boek uit mijn tas en verdwijn ik daarin totdat ik terug ben in Purmerend. Een trein komt soms  te laat of helemaal niet  maar toch bevalt deze manier van reizen me uitstekend.

Ik denk dat ik ook vrienden gaan maken, zoals ik nu ook nieuwe collega’s heb. Bij het Station Purmerend tref ik immers altijd dezelfde mensen en ongemerkt delen we wat dingen met elkaar. We wachten op dezelfde trein, bibberen in dezelfde windvlagen, worden gezamenlijk nat als het regent en balen eensgezind als op het beeldscherm boven onze hoofden, precies op het moment dat onze trein zou moeten arriveren, een even ontluisterende als zakelijke mededeling bij de aankomsttijd verschijnt: plus 10 minuten. Een vriendelijke NS-medewerkster roept dat ook nog even om, maar ja, we weten het dan al.

We hebben ook wel eens de mededeling gehad dat onze trein niet zou rijden. Nou, daar stonden we dan. We waren nog niet zo vertrouwd met elkaar dat we steun bij elkaar zochten, maar we wisselden wel verslagen blikken met elkaar, en dat was toch ook wel weer opbeurend. Dus wie weet groeit er nog iets moois tussen ons.

Eén keer heb ik in een balorige bui een grapje uitgehaald. Ik stond geleund tegen een muurtje omdat mijn, nee: onze trein tien minuten later zou arriveren. Na twee minuten deed ik wat zoveel mensen doen als ze hun trein zien naderen. Dan doen ze alvast een paar stappen naar voren, klaar om in te stappen. De andere reizigers krijgen daarmee het sein dat er iets staat te gebeuren – en dat is ook zo, want de trein komt eraan – en volgen het voorbeeld.

Nu nam ik het initiatief, terwijl er nog nergens een trein was te bekennen, en iedereen, over de volle lengte van het perron, kwam in beweging. De blijdschap was voelbaar. De trein komt nu al! Niet dus. Van alle kanten voelde ik blikken op mij gericht, variërend van ontgoocheling en verwarring tot woede en irritatie. Verslagen stapte iedereen weer achteruit. Ik moest er stilletjes een beetje om lachen. Maar als ik hier vrienden wil maken, moet ik dit soort grappen maar niet meer uithalen.

---

Marcel van Stigt (1961) is journalist en (tekst)schrijver. Hij schrijft levensverhalen voor particulieren (Zie http://marcelvanstigt.nl/) en webteksten voor ondernemers (zie http://prettigleesbaar.nl/). Het menselijke verhaal staat bij hem centraal.