Door Marcel van Stigt – Elke keer als ik langs het Waterlandziekenhuis rijd, denk ik terug aan De Ingreep. Overigens niet daar uitgevoerd, maar op de snijtafel bij mijn eigen huisarts. Enerzijds heel vertrouwd, anderzijds erg oncomfortabel. Ronduit een pijnlijke herinnering.

Het plafond was hagelwit, en daardoor viel mijn oog meteen op de spin die in een van de hoeken rondkroop, waarschijnlijk bezig met het bouwen van een web. Vanaf mijn liggende positie kon ik het uitstekend volgen. Spectaculair was het niet; een spin die een web weeft is doodnormaal en ik heb het al heel vaak gezien. Maar ik was bloednerveus, moest bovendien wachten tot mijn huisarts en zijn collega zouden binnenkomen, en dus leidde het even af.

Lang hoefde ik niet te wachten. De deur zwaaide open en de twee mannen kwamen binnen Ik zuchtte even diep. Als het dan toch moest gebeuren, dan maar zo snel mogelijk. De collega van mijn vertrouwde huisarts, eveneens huisarts maar dan in een andere wijk, was heel groot en had handen als sneeuwschuivers. En daarmee moest-ie dan… Nee, het maakte me niet bepaald rustiger.

Sterker nog: in het voorbijgaan had hij me al eerder geobserveerd, en dan vooral het gebied waarop de operatie was gericht, en toen had hij wat bedenkelijk gekeken. Nog sterker: hij had iets tegen mijn huisarts gemompeld in de trant van: ‘Nou, dat wordt geen makkie’. Krampachtig concentreerde ik me weer op de spin.

Toch kon ik niet voorkomen dat ik meer zag dan mij lief was. Zoals mijn huisarts die zich naar me toe boog met een injectiespuit in de hand. Vier prikken kreeg ik en ik zat bijna tegen het plafond, naast die spin.

De plaatselijke verdoving begon zijn werk te doen. De operatie kon beginnen. Ik had me er nauwgezet op voorbereid, voor zover dat mogelijk was, had me goed ingelezen. Een kleine ingreep. Maar toch viel het in de praktijk vies tegen.

Dat vonden mijn huisarts en zijn collega ook, terwijl deze laatste toch al zijn bedenkingen had. Ze waren veel langer bezig dan ik had verwacht. Een vol uur. En ik lag daar maar, zonder dat ik me kon verroeren. Hulpeloos. Machteloos. Radeloos.
‘Bijna klaar,’ riep mijn huisarts uiteindelijk, met het puntje van zijn tong tussen zijn tanden. En toen, even later: ‘Ja, het is gebeurd, meneer Van Stigt.’

Het was voorbij. Mijn adem, die ik voornamelijk had ingehouden, liet ik stokkend ontsnappen. Ik moest het even laten inwerken. Het was ook nogal wat. Lange tijd had ik er tegenaan gehikt en uiteindelijk had ik, niet in de laatste plaats op vriendelijk maar beslist aandringen van mijn vrouw, de knoop doorgehakt en een afspraak met mijn huisarts gemaakt.

De napijn viel mee. Wel moest ik voorlopig uitkijken met tillen. Na twee dagen ging het wel weer. Maar het zal voor altijd bij mijn huidige twee kinderen blijven. Opnieuw vader worden zit er niet meer in. Hoeft ook niet. Ben dik tevreden zo.

---

Marcel van Stigt (1961) is journalist en (tekst)schrijver. Hij schrijft levensverhalen voor particulieren (Zie http://marcelvanstigt.nl/) en webteksten voor ondernemers (zie http://prettigleesbaar.nl/). Het menselijke verhaal staat bij hem centraal.